(بسم الله الرحمن الرحیم)
/ماش/
گیاه ماش
نام های دیگر:مچ
،Leguminosae مشخصات:گیاهی است از خانواده ی
یک ساله و دو ساله و چند ساله به بلندی نیم متر، ساقه ی آن زاویه دار، خزنده و کم و بیش پوشیده از کرک است. برگ های آن مرکب زوج دارای سه تاپنج جفت برگچه ی منتهی به پیچک می باشد. گل ها منفرد و ارغوانی یا خوشه ای و میوه ی آن به شکل غلاف، کم و بیش دراز پوشیده از تار است که در آن تعدادی دانه ی ماش کوچک و گرد و قهوه ای یا حنایی قرار دارد. این گیاه در شمال ایران و خرم آباد و همدان به حالت وحشی میروید و در مناطق مختلف ایران به طور پرورشی نیز کاشته میشود.

دانه ی ماش
طبیعت آن: کمی سرد و خشک است و پوست کنده ی آن معتدل میباشد.
ترکیب شیمیایی: گلوکوزید ویسیانين - ويسين - اسید سیانیدریک در آن وجود دارد.
خواص درمانی:1- پخته ی آن را بخورید.مسکن حرارت و التهاب صفرا و خون است، مقوی اعصاب و نیروی دید چشم است ،برای سردردهای گرم تبهای گرم و حاد و تبهای دانه دار مانند آبله و سرخک مفید میباشد برای امراض کلیه خوب است.
2-پوست گرفته ی آن را بپزید و بخورید .برای رفع سرفه و زکام گرم نافع است و اگر آن را با روغن بادام شیرین بخورید،خون ساز میباشد.
۳ - اگر ماش با پوست را با ترشک بپزید و بخورید و یا آن را بپزید و با ترشیجات بخورید، شکم را بند می آورد.
۴ - هر شب کوبیده ی آن را ضماد کنید. لکه های سفید بدن یا برص را برطرف میکند.
5- آن را نرم بسایید، بعد با موم آب کرده مخلوط کنید و هر شب تا صبح ضماد نمایید. لکه های قهوه ای صورت را برطرف میکند.
۶ - ضماد پخته ی آن با آب برای رفع سستی اعضای بدن و تسکین درد دندان مفید است
7- ضماد پخته ی آن با سرکه برای درمان عوارض پوستی مانند اگزما و جرب جراحت دار مفید است.
تذکر:مضر دندان و قوه باء است،دیر هضم است و برای اشخاص سردمزاج،پیران و کسانی که در معده ی آنها نفخ و گاز بسیار است مضر میباشد،به خصوص پوست گرفته ی آن.

گردآورنده:زینب قاری
منبع:کتاب اسرار گیاهان داروئی از احمد حاجی شریفی(عطار اصفهانی)