تربیت در محیط خانه2

همانطور که درشماره ی قبلی بیان شد والدین باید فرزند را غیرت مند تربیت کنند و تلاش کنند تا استعدادهای بالقوه فرزندان را بالفعل کنند .حال در این شماره به بررسی تربیت و طریقه ی تربیت می پردازیم .
همانطور که مطرح شد بهترین ارث پدران برای فرزندان ادب است . ادب سازنده ی شاکله ی وجودی هر شخص می باشد و وجود برزخی مانیز تا قیامت همان شاکله ی وجودی ماست .به این معنا که با ما همان شاکله می ماند و آن هم ادب استو آن هم از طریق پدر به فرزند به ارث می رسد .پس تا اینجا موجه مهمترین و بهترین ارثی که پدران برای فرزندان دارند شدیم

در نتیجه باید بگویییم این ادب است که موجب می شود انسان شکل الهی انسان به خود بگیرد
حال نقش پدر و مادر در الهی شدن فرزند چیست ؟
اولین محیطی که میخواهد فرزند را بسازد خانواده است و خانواده دارای غیرت الهی است و فزرند را باید تربیت کند اما مادر و پدر نقش مربی را داند . گاهی تسبیه میکنند به کسی که کشاورز است زمینی را زراعت می کند او زمین را شخم می زند و بذر می پاشد و مراقبت می کند اما در مورد فرزند کار آسان تر است زیرا زمین زرا خدا شخم زده و در فرزند زمینه آماده است و روح و وجود او پاک است و بذر را هم خدا پاشده که همان عقل است و تمام کارهای خوب و بد را می داند از طریق همان قوه ی عقلیه اما این قدرت تشخیص به صورت استعاداد هایی بالقوه است و به فعلیت نرسیده و وظیفه ی والدین به فعلیت رساندن این هاست
اگر بخواهیم به همان مثال کشاورز برگردیم در اینجا والدین وظیفه ی آبیاری را دارند .امام علی می فرمایند نیاز صاحب عقل به ادب مانند نیاز زرع است به باران .
بنابراین وظیفه ی والدین به فعلیت رساندن استعداد های فزرندان می باشد .والیدن باید برای فزرندان ملکات الهی ایجاد کنند با گفتار ش با رفتارش .
تربیت از طریق دیدن و شنیدن اتفاق می افتد بنابراین رفتار و گفتار اهمیت والاییی پیدا می کند بچه که به دنیا می آید هر رفتار و گفتاری را ضبط می کند و سرعت یادگیری او سریع و عمیق است و وقتی هم چیزی را یاد گرفت به همین سادگی از ذهنش پاک نمیشود و بیرون هم نمیرود و همین ها شاکله ی وجودی فرزند را تشکیل میدهد
مثلا ما در روایاتمان تصیه هایی برای تربیت فزرند از همان ابتدای تولد داریم مثلا اذان گفتن در گوش راست و اقامه در گوش چپ که همین یعنی از همان ابتدای ورود فزرند به دنیا برایش توحید ونبوت را درونی میکنیم و در گوشش زمزمه می کنیم و او می شنود.
یا در روایتی دیگر داریم وقتی بچه دوسالش کامل شد به بچه بگوییم که بگوید لااله الا الله و هف مرتبه تکرار کند برای اینکه ملکه ی او بشود و بادش نرود .
اینها بعد گفتاری تربیت بود که تا شش سالگی این بعد نیاز به اموختن دارد اما از شش سالگی به بعد وارد بعد دیداری میشویم.مثلا با خودت بیاور تا نماز بخواند و ببیند که تو ه منماز میخواهی برایش توضیح بده کارت را و به او بیاموز .
و باز دوباره نباید فرزند رها شود به حال خود بلکه باز باید به فزرند به صورت گفتاری یادآوری کنیم و تکرار .اما خیلی تربیت ظرافت دارد .میخواهیم فرزندانمان را الهی و خدایی تربیت کنیم و داریم این را به او یاد می دهیم پس نباید روش های نامناسب استفاده کنیم و یا خشونت و سختی رفتار نکینم زیرا که فرزند زده می شود باید فرزند را به شوق آورد و او را ترغیب کرد حالا روش ها متفاوت است

راه های تربیت خود و خانواده

عمل صالح
خودت را به رفتار خوب عادت بده و رفتارت را خوب و پسندیده کن این باعث میشود هم خودت عاقیبت بخیر شویم و هم به فرزندان و خانواده یاد می دهیم که اینگگونه عمل کنند
یاد آوری
به این معنا که وقتی کار خیر کردی رها مکن و پی در پی به خانواده یاد آوری کن که آن عمل را ادامه دهند و همزمان خودت هم ادامه بده تا ملکه خود و خانواده شود.
تمرین دادن فرزند به کار خیر
در اینجا باید هم خودت کار خیر انجام دهی و هم تذکر و یاد آوری کنی اما در این مرحله از کودک می خواهی او کار خوب انجام دهد و رفتار و گفتار تو را به ظهور برساند . اما باید به فرزند امر شود و این کار هم به دست خود کودک انجام بگیرد