تاریخ وهابیت - بخش دوم

بخش دوم
علت به وجود آمدن اینگونه اندیشه های تند چی بود؟

علت اصلی رشد اینگونه اندیشه ها اکثرأ بینش های بدوی، استبداد رای، خشونت، تعصب، دشمنی با رسول خدا (ص) و اهل بیت (ع) و مانند این ها است.
و علاوتأ در قرون اخیر علت رشد سلفی ها و وهابی ها سیاست های استعماری را باید دانست.
اما این که این باورها را از کجا گرفتند و چگونه استفاده کردند و می کنند باید به تاریخ قرون اولیه اسلامی برگردیم.
بنی امیه و اندیشه های شان:
بنی امیه که از رقبای مهم قبیله ی بنی هاشم در عصر جاهلیت بودند، بعد از ظهور دین مبین اسلام باز هم بعضی از بزرگان شان چون ابوسفیان و خانواده اش نقش مهمی را در مخالفت و مبارزه با رسول خدا (ص) و مسلمانان ایفا نمودند.
اما بعد از فتح مکه و تسلط مسلمانان بر اوضاع آن روز، و شکست و نابودی قدرت و نفوذ سران مکه، ابوسفیان و دار و دسته اش که از مهم ترین مخالفین اسلام بودند، مجبورأ اسلام آوردند.
و در زمان حیات رسول خدا (ص) ظاهرأ سکوت کردند، زیرا زمینه برای مخالفت نداشتند، ولی بعد از رحلت آن حضرت (ص) باز هم در زیر چتر اسلام بازی ها و
توطئه های شان را آغاز کردند.
مثلأ: در اوایل خلافت حضرت ابوبکر یکی از مخالفین سر سخت او ابوسفیان بود.
و این ابوسفیان حتی به علی (ع) اعلام کرد که « اگر برای گرفتن خلافت که حق مشروع تو است از ابوبکر اقدام نمایی من به حمایتت مدینه را از سواره و پیاده پر می نمایم. »
ولی علی (ع) با قاطعیت نظراتش را رد نمود، و طرح و نقشه منافقانه او را در نطفه خفه کرد، و
خطبه پر مغزی ايراد نمود كه در آن مردم را به گرايش به آخرت تشويق كرد و از تمايل به دنیا بر حذر داشت.
آن حضرت در مطلع اين خطبه مى فرمايد:
" اي مردم! امواج فتنه ها را با كشتی هاي نجات بشکافید و از طریق دشمنى و مخالفت باز گرديد و تاج هاي فخر فروشى را بر زمین نهید.
آن كس كه با بال و پر قیام مى كند، رستگار است و آن كس كه تسلیم شده راحت و آسوده است.
اين ( دنیا يا خلافت ) آبی است بد بوي و لقمه اي است كه در گلوي خورنده اش گیر مى كند و آن كس كه میوه را ناپخته بچیند همچون كشاورزي است كه در زمین ديگري به كشت و كار پردازد.
پس اگر سخنى بر زبان آورم، گويند بر حکومت حرص مى ورزد و اگر خاموش بنشینم گويند از مرگ بیمناك شده است". (( هدایتگران راه نور، ج2 )) اما ابوسفیان باز هم در زمره مخالفین جناب خلیفه اول بود تا زمانی که خلیفه اول برای یزید پسر او فرمان ولایت شام را تفویض نمود.
به ابوسفیان گفته شد: ابوبکر به پسرت ولايت داده است گفت: به راستی كه خويشاوندی را به جا آورده است. (( تاريخ طبری2، 449 چاپ دار الاعلمی، كامل ابن اثیر2، 326))
در عصر خلیفه دوم نیز پسران او یزید بن ابوسفیان، و بعد معاویه بن ابوسفیان والیان شام بودند، و شیخین با اعطاء این امتیازات، قدرت مخالفت ابوسفیان را در هم شکسته بودند.
و چون خلیفه دوم به دست ابولولو به قتل رسید، در شورای شش نفری که زیر نظر شخص خلیفه ترتیب یافته بود، حضرت عثمان بن عفان که خود از بنی امیه و بنی اعمام ابوسفیان بود به خلافت رسید.
این یگانه آرزوی ابوسفیان بود که زمینه فعالیت های بعدی او محسوب می شد.
روزی در مجلس خلیفه سوم وارد شد در حالیکه نابینا بود دریافت که دور و بر خلیفه همه از فرزندان امیه جمع اند، از کسی که در کنارش نشسته بود پرسید: آیا بیگانه در مجلس نیست؟ برایش گفتند نه، چون مطمئن شد زار درونیش را که سال ها منتظر اینگونه موقع بود اظهار نموده، به قومش گفت: « ای فرزندان عبدالدار متوجه باشید؛ این توپ (خلافت) حالا که در دست شما قرار گرفته محکم بگیرید و نگذارید دیگری از شما برباید.
و قسم به کسی که ابوسفیان به او قسم می خورد که نه بهشتی است و نه جهنمی.»
(( هدایتگران راه نور، ج2 ))