Fa 
En 
بسم الله الرحمن الرحیم
شکرگزاری و حال خوب (قسمت چهارم)
در جشن شورانگیز شکرگزاری هستیم، میخواهم ازخداوند به خاطر واژه ها و کلمات هم تشکرکنم، چراکه واژه ها بیانگر احساس درونی ما هستند،واگر این کلمات میان انسانها ردوبدل نمی شد، یک بحران بزرگ به وجود می آمد...
از واژه هاکمک میگیرم وخداوند بزرگ راشکرمی گویم، هرچندکه همین قدرت تکلم ونوشتن هم،نعمتی بی بدیل ازجانب خداوندحکیم است.
اما اگر فقط زبانی به شکرگزاری بپردازم،ولی اعمالم آنگونه نباشد که خداوند متعال خواسته است، یک جای کارمی لنگد، لنگی به وسعت یک کهکشان...
وقتی به مادرم می گویم دوستت دارم و بارها هم تکرار می کنم، می بینم که زیاد خوشحال نمیشود، وقتی علت را از او می پرسم،می گوید اگر دوستم داری چرا حرفهایم را که اتفاقا به صلاحت هست گوش نمی کنی؟؟!
من لال می شوم و نمی توانم از خودم دفاع کنم، حق با مادرم است؛ اگر انسان کسی را دوست دارد به خواسته او احترام می گذارد.
خداوندهم ازمن خواسته که نماز بخوانم، با دیگران به خوبی رفتار کنم(درست مثل پیامبرمهربان اسلام که خیلی از افراد به خاطر اخلاق خوبشان اسلام آوردند)، خواسته که به پدرومادرم اُف هم نگویم(یعنی کوچکترین بی ادبی را نداشته باشم)،او خواسته است که مراقب نگاههایم،پوششم، رفتارم،فکرم باشم،مهم تراز همه، مراقب انسانیتی که شایسته یک انسان والامقام واشرف مخلوقات می باشد.
در مقابل خواسته های خداوند_خداوندی که خالق بی همتای ماست و به خاطر خودمان اوامری کرده است_ مدام به بهانه گیری های رنگارنگ متوسل می شویم،حرفهایی را برزبان می آوریم که خوب می دانیم اشتباه است، مگرما عبد و بنده خداوند نیستیم؟مگر نباید اطاعت بی چون وچرا داشته باشیم؟ چرا وقتی مثلا خداوند فرموده است که پوشش مناسب داشته باش، می گوییم :"دلت پاک باشد کافیست"!!
آیا خداوند عالم بی همتا،که حتی افتادن برگ از درخت را هم می داند،نمیداندکه پاکی دل کافیست و با وجود این دانستن،مارا امر به پوشش کرده است؟؟
آیا این یک تناقض بزرگ نیست؟نعوذبالله خدایی که میداندولی نمی داند!!
گاهی هم،ما خودرا عالم تر از خداوند می دانیم و به نقد و بررسی احکام ودستورات خداوند می پردازیم!!
• گاهی هم احکام خداوندراگلچین میکنیم، مثلا نماز می خوانیم ولی اخلاق خوب را پیاده نمی کنیم!!
• گاهی نمازمی خوانیم وخیلی خوش اخلاقیم ،ولی با پوشش نامناسب بیرون می رویم!!
• تادیروقت به هیئت امام حسین علیه السلام می رویم،ولی همسرانمان از اینکه درخانه تنها مانده اند میترسند!!
• گاهی به پدرومادر وهمسرمان بی احترامی می کنیم ولی با بقالی و سبزی فروشی و... ساعتها خوش و بش می کنیم...
• خیابان را کثیف می کنیم ولی برای نظافت، به اهل منزل سخت می گیریم؟
مثالها زیاد است ، مثالهایی ظاهرا متفاوت ،اما در ذاتشان ودر اشتباه بودن مشترک!!
اینکه ما نمی خواهیم در همه زمینه ها، همانی باشیم که خداوند از ما خواسته، این به چه معناست؟من نمی گویم نماز نخوان ولی خوش اخلاق باش؛بلکه می گویم هم نمازت را با خضوع در برابر پروردگاردت به جا بیاور، هم اخلاق خوبی که شایسته یک انسان ویک مسلمان است از خودت داشته باش...
هم هیئت برو وهم، زود برگردد و نبودنت را با خوش اخلاقی ات جبران کن.
جا دارداینجا،داستان تامل برانگیز و آموزنده ای رابیان کنم؛داستانی که به بحث ما مرتبط است؛
"یک روحانی مقید به اخلاق، شبی دیرازکلاس درس برمی گردد،ظاهراکلاس طول کشیده بوده ؛ چون دیر شده بوده،اودر نمیزندتا همسرش از خواب بیدارنشود، همانجا جلوی در می نشیند؛امام عصر عجل الله تعالی فرجه به خواب زن می آید و می گوید: همسرت پشت در است دررابازکن."
بجاست اینجا مبحث قضاوت نکردن را هم مطرح کنم،چرا که قضاوت مقام قاضی است و بسیار خطیروحساس می باشد، شاید تصویری که فقط برخی روحانیون از اسلام ساخته اند،دید خیلی هارا بدکرده باشد،اما خوب است بدانیم ، اسلام روحانیونی داردکه بسیار مقام والایی دارند و در عین این مقام ،دوست دارندگمنام بمانندوکسی متوجه آنها نباشد.
مانباید قضاوت بی جا کنیم ؛چرا که قضاوت کردن بدون علم و بررسی و جمع بستن همه افراد باهم،گناهی بزرگ وکاربسیار خطایی است؛ امیداست قضاوت نکنیم که:همه روحانیون فلان و بهمان هستند، همه نانواها فلان وفلان و...و امیدوارم خداوند همه مارا ببخشد؛
خلاصه اینکه : اگر بنده ایم، بنده ای که هیچ چیزی از خودش نداردحتی قدرت تکلم، بهتر است گلچین نکنیم و به همه اوامر خداوند بدون چون و چرا چشم بگوییم، امیداست شکرعملی را به طورکامل به جا بیاوریم و از همین زبان هم درست استفاده کنیم...
امیدوارم از شاکران باشیم و به سعادتی که شان یک انسان است برسیم...
ان شاءالله درادامه، به شکرگزاری اعضای دیگر بدن هم، اشاره ای خواهیم داشت، با ما همراه باشید.
ادامه دارد...
نویسنده فاطمه صالحی
کیدواژه ها : شکرگزاری و حال خوب , شکرنعمت نعمتت افزون کند , شکرعملی , دل پاک کافیه,شکرزبانی, جشن شکرگزاری, حرف گوش کردن, دوست داشتن خدا , قضاوت نکردن
